“Ik had mijn dag niet, die donderdag de elfde februari. Ik stond ’s ochtends uitgeboekt voor een trip “viertje”, maar toen ik bij de shelter aankwam, bleek er een laagje water in de shelter te staan, hetgeen gezien de elektrische bedrading niet wenselijk is bij het opstarten. Bij mijn F-16 gekomen bleek bovendien de schietstoel ook niet 100%, dus nam ik de reservekist. Het tripje verliep niet helemaal vlekkeloos, want tijdens het opstarten gaf mijn INS (Internal Navigation System) wat problemen. Ik meldde nog door de radio aan majoor René Arns: ‘It is not my day…’. De meest wijze uitspraak uit mijn leven!

’s Middags moest ik weer een tripje vliegen, nu als ‘bravo’ in een formatie van twee. Dus op naar de J-639, en de zaak opstarten. De voorbereiding, de start en het eerste deel van de vlucht verliepen probleemloos. Na een kwartiertje lang ‘hakken’ – wij bevonden ons inmiddels in de buurt van Borken – begon ik een luchtje te ruiken in de cockpit, dat mij sterk deed denken aan verbrand vlees. Ik schoof wat met de ‘trottle’ omdat ik tevens de kist licht voelde trillen. Ik merkte dat de vibratie afhankelijk was van het toerental van de motor, alhoewel geen van de mijn instrumenten ook maar enige indicatie gaf dat er iets mis zou zijn.
Omdat ik de zaak niet helemaal vertrouwde lichtte ik mijn alpha in, waarna wij besloten te klimmen naar 12.000 voet en koers te zetten naar de dichtbij zijnde basis, ‘Twenthe.
De vibraties werden tijdens de klim in ‘militairy power’ echter heviger, waarop ik besloot Twenthe in te lichten dat er een ‘emercency’ aan kwam. Op 11.000 voet, ongeveer 18 mijl ten zuidwesten van Twenthe, liep eerst mijn oliedruk terug, gevold door het toerental van de motor. Toen dat toerental minder dan 60% werd, zette ik de ‘trottle’ in de ‘off’ positie en voerde een ‘airstart’ uit.
René vloog nu recht achter mij, en hij zag vlammen uit mijn uitlaat komen, alhoewel mijn ‘trottle’ nog steeds ‘off’ stond. Ik hoorde zijn koele stem over de radio: ‘Your engine is on fire, eject, your engine is on fire’. Ik geloofde het niet.
Confirm I’m on fire’, hoorde ik mezelf zeggen. Rene antwoordde: ‘Affirmative, you’re on fire. Eject!’
Nu moest ik wel. Ik bracht beide handen naar de ‘ejection handle’ en trok
Mijn ‘Aces II schietstoel deed zijn werk geweldig, en na een enorme klap hing ik even later aan mijn chute. Ik ging er op ongeveer 11.000 voet uit, en alhoewel het geen echte koude winterdag was, zette ik toch mijn kraag omhoog. Ik had een lange weg te gaan, elf minuten, waarvan het grootste gedeelte door de wolken.
Gelukkig kun je zo’n chute nog wat sturen ook, en dat was hard nodig om die hoogspanningskabels, die altijd op de verkeerde plaats hangen, te vermijden. Ik kwam gelukkig goed terecht, niet al te hard, midden in een groot drassig weiland in een grijze wereld. Een eindje verder stond een boerderij.
De auto naast het woonhuis had een Duitse kentekenplaat, dus ik mocht aannemen dat, alhoewel boven Nederland uitgestapt, ik was afgedreven naar onze oosterburen. De boerin die opendeed schrok toen ze een verkleumde vlieger zag, die in zijn beste Duits en wijzend naar het weiland waar de opgeblazen dinghy en parachute nog lagen, vroeg of hij even van de telefoon gebruik mocht maken”.